miércoles, 6 de junio de 2012

Crónica de la Marxa Popular Fornells de la Selva (por dirtylawyer)

La carrera que corrí el pasado domingo tenia muchísimos alicientes, y además los sabía todos de antemano: Si nos atenemos a las categorías y convenciones que se vienen estableciendo en el mundo ‘runnero’ digamos que no fue una carrera pirata (se pagaba la inscripción), pero casi.

Se podían correr dos distancias, 6km o 10 km; la carrera era no competitiva, por lo que no se hizo clasificación ni se dieron premios; no había regalo de la organización, aunque, eso sí, al final de la carrera te esperaba un señor bocata de lomo a la plancha y la bebida que quisieras (incluso vino de garrafón). Había dos avituallamientos, uno el km 2?!!! y otro en el 6, ubicaciones que creo, deben mejorarse en futuras ediciones, dicho sea con todo el cariño a la organización.



Visto el panorama, os preguntaréis como se me ocurrió inscribirme... y sobretodo, porque me hizo una ilusión tremenda correr la carrera: pues porque se celebró en el pueblo en que vivo y discurría por los caminos en que vengo dejándome el sudor, las grasas, el mal humor y todo lo que se pueda dejar corriendo en los últimos cuatro años.

En agosto de 2009 tomé una decisión que hasta cierto punto podemos decir que me cambió la vida: decidí volver a hacer deporte con regularidad y a correr. Digamos que llevaba unos 10 años de semisedentarismo acumulando grandes reservas de energía en mi cuerpo (seguro que daban para varios ironman seguidos, lástima que el resto del físico no acompañase), por lo que llegó un momento en que, simplemente, necesitaba cambiar la dinámica. Ahí decidí volver a correr de forma continua y a no dejarlo a la mínima excusa. Como no, esos primeros trotes cochineros los dí por los alrededores de mi casa, por donde pasaba la carrera. Por eso cuando me preguntan ¿y tú por qué corres?, y yo tengo que decir, siempre, ‘para sentirme bien’ (de hecho ya lo dije aquí: #maratopasapas)

Los primeros cinco km de la carrera transcurrían por unos caminos que atraviesan el río Onyar por tres puntos. Son caminos de carros, de esos por los que solo suelen pasar tractores y vehículos todoterreno, muchas MTB y algún que otro corredor despistado. En esos caminos he sudado corriendo a casi 35 grados, me he helado cuando estaban cubiertos por nieve, he metido uno y otro pie (o los dos) en los pasos por el río, he hecho patinaje sobre barro cuando no me he pegado algún que otro resbalón para acabar totalmente embarrado después de días de intensas lluvias, me han seguido perros, casi me disparan una vez unos cazadores..., todo ello mientras, como no, iba perdiendo por el camino (no todas), las reservas energéticas acumuladas con tanto ahínco, iba mejorando mi ritmo de carrera y iba aumentando las distancias que corría (aunque siga siendo ‘otro corredor del montón’).

Por eso me hacía ilusión correr ésta carrera, porque esos caminos son un poco parte de mi, son mi terreno, mi pista de entreno.

En lo que se refiere a la carrera, pues debíamos ser un total de 80-90 y cuando salimos me encontré corriendo con otros tres corredores que empezaron a ritmo de 4:30 el km, ritmo nada realista para mi forma actual (no voy a empezar con excusas en plan ‘Esencia popular ‘ pero llevaba sólo dos entrenos de cinco kilómetros en el último mes, el día anterior hice 60 km en bici...) por lo que seguro que iba a reventar tarde o temprano. Ahí pensé: ‘pues a ver hasta donde llego’, y eso sí, aflojando un pelin, (a 4:45 aprox), pude tirar los primeros 5 km. A partir de ahí el circuito paso a entrar en el pueblo con varias subidas y las correspondientes bajadas de unos 300-400 metros que destrozaron mi ritmo para acabar el último km a toda mecha hasta la meta, aprovechando para #hatxasizar a unos cuantos corredores que no se conocían el terreno, entrando de los 10 primeros, según me contaron.

El tiempo no fue muy bueno, lo dejaremos en que me debo unas bravas a mi mismo. Bueno, va, lo pongo: 50:16

Lástima que ahora que tenemos varios Redrunners por Girona ninguno se animara, con vuestras marcas personales podríais haber incluso ganado (y haberos llevado unas bravas de mi parte, jeje).

Nos vemos en la próxima!

Ficha de la Cursa 

2 comentarios:

Rosa Lizandra dijo...

Gran decisió, començar a córrer i fer esport amb regularitat. I sí, és cert, et canvia la vida i la perspectiva de moltes coses. Bona crònica!

@ManelMoralesFor dijo...

Molt bona cronica. Jo molts cops vaig a correr per fornells quan vaig pel carrilet i vinc de Lambilles. Un dia si vols quedem.

Publicar un comentario